مسئولیت مدنی پزشکی از راه دور (تِله مِدیسین) در حقوق ایران

چکیده

پزشکی از راه دور یا دورپزشکی به کاربرد فناوری اطلاعات و ارتباطات، برای فراهم‌آوردن مراقبت بهداشتی، خدمات و حمایت از بیمار در زمانی که فاصله جغرافیایی بین بیمار و تیم درمان‌، وجود دارد، گفته می‌شود. پزشکی از راه دور با طب سنتی (پزشکی از طریق عادی و معمول جامعه) تفاوت دارد. با توجه کاربرد آن برای درمان و سایر مسائل مثل آموزش و مشاوره پزشکی بین نقاط مختلف یک کشور و گاه فراتر از یک کشور، به وضوح نشان می‌دهد و می‌طلبد که یک قانون شایسته، تنظیم شده و خلأهای حقوقی آن را در سطح ملی و فراملی (مثل بحث حل تعارض در صلاحیت‌ها) حل کند. پس از بررسی‌های به عمل‌آمده متوجه شدیم، که در ایران،  هیچ قانون مدونی که به صورت تخصصی به حل چالش‌های حقوقی در این زمینه بپردازد نداریم و با استفاده از سایر قوانین موجود و قیاس و دادن پیشنهاد، به حل مسائل می‌پردازند. هنگامي كه خدمات پزشکی به روش عادی ارائه مي‌شود، تشخيص روابط موجود ميان بيماران و ارائه‌كنندگان خدمات آسان است. ليکن در ارائة خدمات به صورت پزشکی از راه دور، دخالت مستقيم يا غيرمستقيم حداقل يک پزشک كه نه تنها از اعضاء مركز درماني نيست، بلکه در منطقه‌ای دوردست و گاه در كشوری ديگر حضور دارد، را می‌بینیم. آيا ميان بيمار و پزشک مذكور رابطه‌ای اعم از قراردادی يا غير قراردادی وجود دارد؟ از آنجایی که رابطه پزشک و بیمار، یک رابطه قراردادی است، تحت عنوان قرارداد درمان؛ برای حل تعارض مسائل مربوط به صلاحیت در ایران و قانون حاکم بر آن می‌توان، قانون محل انعقاد قرارداد، قانون اقامتگاه مشترک طرفین، قانون محل اجرای تعهد، قانون دولت متبوع طرفین یا قانون مورد تراضی طرفین را بر آن حاکم دانست.