بررسی الگوهای نظری در حوزه سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی (FDI) و ارائه مدل توسعه‌ای متناسب با ایران

چکیده

هدف این تحقیق، بررسی فقهی و حقوقی میزان بهره‌برداری از محیط‌زیست است. در این راستا، این مقاله با رویکرد توصیفی و تحلیلی انجام شده است. با توجه به نتایج به دست آمده، از دیدگاه فقه و اصول دینی، حفظ محیط‌زیست و منابع طبیعی به‌عنوان یک تکلیف اخلاقی و دینی مطرح شده و بر مسئولیت‌های فردی و جمعی مردم و دولت تأکید می‌شود. این مسئولیت‌ها شامل رعایت اصول اخلاقی در بهره‌برداری از منابع طبیعی و جلوگیری از فساد در زمین است. در این زمینه، آیات قرآن و احادیث نبوی به‌وضوح بر لزوم حفاظت از طبیعت و تعهد به حفظ آن تأکید دارند. از منظر حقوقی، حقوق نسل‌های آینده به‌عنوان یک حق انسانی شناخته شده و بر لزوم ایجاد و رعایت سیاست‌ها و قوانین حفاظت از محیط‌زیست تأکید می‌شود. قوانین و مقررات ملی، از جمله قانون حفاظت و بهسازی محیط‌زیست و قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا و دیگر قوانین در این حوزه، به‌طور مشخصی میزان بهره‌برداری از محیط‌زیست را تنظیم کرده و به‌دنبال کاهش آلودگی و حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی هستند. در این تحقیق به بررسی مسئولیت‌های خاصی که هر یک از این دیدگاه‌ها به مردم و دولت واگذار می‌کند، پرداخته و اهمیت ویژه‌ای به اقداماتی داده است که به حفظ تنوع زیستی، کاهش آلودگی، مدیریت پایدار منابع طبیعی و اجرای سیاست‌های مؤثر برای تضمین حقوق نسل‌های آینده در بهره‌برداری از محیط‌زیست می‌پردازد. در پایان نیز پیشنهاداتی مبتنی بر همکاری و هم‌افزایی بین مردم و دولت، در راستای ایجاد یک محیط‌زیست سالم و پایدار برای نسل‌های آینده ارایه شده است.