ضمانت اجرایی برای رعایت ضوابط جهانی و ملی در پلتفرم‌های مجازی در قبال ارتکاب جرم و انتشار محتوای مجرمانه
کلمات کلیدی:
فضای مجازی, پلتفورم های مجازی, ارتکاب جرم, انتشار محتوای مجرمانهچکیده
با گسترش اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، این بسترها به محیطی برای تبادل آزاد اطلاعات تبدیل شده‌اند، اما به مرور زمان به دلیل بروز چالش‌های امنیتی، حقوقی و اجتماعی، دولت‌ها و شرکت‌های ارائه‌دهنده این پلتفرم‌ها مقرراتی را برای کنترل محتوا و حفاظت از حقوق کاربران وضع کردند. هدف اصلی این مقررات، جلوگیری از انتشار محتوای مضر و مجرمانه، شامل تروریسم، نقض کپی‌رایت، ترویج خشونت، نژادپرستی، نفرت‌پراکنی و سوءاستفاده از کودکان است. یکی از چالش‌های اصلی، نحوه نظارت بر محتوای تولیدی کاربران است. اگرچه این نظارت ابزاری برای حفظ امنیت عمومی محسوب می‌شود، اما می‌تواند با آزادی بیان و حریم خصوصی در تعارض باشد. تفاوت‌های فرهنگی و قانونی بین کشورها نیز بر این موضوع اثرگذار است؛ برخی کشورها آزادی بیان را اولویت می‌دانند، در حالی‌که برخی دیگر کنترل محتوای مجرمانه را سخت‌گیرانه‌تر دنبال می‌کنند. ویژگی ناشناس‌ماندن در فضای مجازی امکان سوءاستفاده مجرمان را افزایش داده و شناسایی هویت واقعی آن‌ها را دشوار کرده است. این موضوع چالش‌هایی برای شفافیت و پاسخگویی ایجاد می‌کند و بسیاری از سیستم‌های نظارتی قادر به واکنش سریع و مؤثر نیستند. در ایران، نبود چارچوب قانونی جامع و نارسایی در قوانین کیفری موجب شده مجازات انتشار محتوای ممنوعه در پلتفرم‌های مجازی به‌طور کامل و مؤثر اجرا نشود. بنابراین، با وجود تلاش‌ها برای تنظیم مقررات و کنترل محتوا، اجرای موفق آن‌ها همچنان با موانع حقوقی، فرهنگی و سیاسی مواجه است.
مراجع
Alipour, H. (2011). The International Criminal Court and the Challenge of Responsibility of Legal Persons. In Proceedings of International Criminal Law: The Process of Theories and Perspectives. Mizan Publishing.
Ardito, A. (2013). Social Media, Administrative Agencies, and the First Amendment. Admin. L. Rev., 65, 301.
Badini, H. (2005). The Philosophy of Civil Liability. Sherkat Sahami Enteshar.
Bonafe.Beatric. (2009). The Relationship Between State and Individual Responsibility for International Crimes. Hague, martinus nijhoff pub. https://doi.org/10.1163/ej.9789004173316.i-284.45
Brenner, S. (2012). Cybercrime and the Law: Challenges, Issues, and Outcomes. University Press of New England.
Habibzadeh, M. J., & Fakhr Bonab, H. (2005). Comparison of Justifying Factors of Crime and Exemptions from Criminal Responsibility. Modares Journal of Humanities(40).
Hintz, A. (2015). Social media censorship, privatized regulation and new restrictions to protest and dissent. In Critical perspectives on social media and protest: Between control and emancipation (pp. 109-126).
Holmes, D. (1998). Introduction to Information Technology. SAMT Publications.
Jafari Langeroudi, M. J. (2007). Legal Terminology. Ganj-e Danesh.
Madhava Soma, U., & Sundaram, S. (2011). Cyber Crime and Digital Disorder. K. Jaishankar pub.
Marina, S. (2006). On the Possibility of Committing Crime by the State and Its Criminal Responsibility. Translated by Ali Hanji(44).
McEwen, J. T. (1989). Dedicated Computer Crime UnitsPB - DIANE Publishing.
Nami, M. (2004). An Overview of Computer Crimes. Correction and Rehabilitation Journal, 3(34).
Ploug, T. (2009). Ethics in Cyberspace: How Cyberspace May Influence Interpersonal Interaction. Springer pub. https://doi.org/10.1007/978-90-481-2370-4ER -
Rahmanpour, A. (2013). Criminal Responsibility of Legal Persons. Imam Hossein University.
Resende de Mendonça, R., Felix de Brito, D., de Franco Rosa, F., dos Reis, J. C., & Bonacin, R. (2020). A framework for detecting intentions of criminal acts in social media: A case study on Twitter. Information, 11(3), 154. https://doi.org/10.3390/info11030154
Shambayati, H. (2009). General Criminal Law. Majd Publications.
Taheri Jabali, M. (1993). Crime and Computer. Judiciary Law Journal(9).
Wilson, L. A. (2000). Theaters of intention: drama and the law in early modern England. Stanford University Press.
دانلود
چاپ شده
ارسال
بازنگری
پذیرش
شماره
نوع مقاله
مجوز
حق نشر 2025 Samira Asadi (Corresponding author)
این پروژه تحت مجوز بین المللی Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 می باشد.
