بررسی روش‌های تفسیری مفسران اهل سنت ایران در دهه‌های 1360 تا 1390

چکیده

بدون تردید علم تفسیر از مهم­ترین علوم اسلامی است که در طول تاریخ، مسلمانان برای آن اهمیت ویژه­ای قائل بوده و همواره برای فراگیری آن تلاش بسیار نموده­اند. بازشناسی تفاسیر در حوزه­ی روش­شناسی، و توجه به ابعاد مختلف آن، جهت دست­یابی به روش صحیح تفسیر قرآن همواره بایسته و لازم است؛ چرا که عدم بکارگیری قوانین تفسیری و در پیش گرفتن روش­های متفاوت و گاه فاقد اعتبار، موجب پیدایش تمایز آشکاری بین تفسیر صحیح قرآن با تفسیر بدون روش و ضابطه گردیده است. در این پژوهش به معرفی روش­های تفسیری مفسران اهل سنت ایران در دهه­های 1360 الی 1390 پرداخته می­شود. مفسران اهل سنت در این دوران که مقارن با ایام پس از انقلاب اسلامی بوده، رشد چشمگیری داشته­اند و آثار تفسیری متعددی توسط آن­ها به قلم تحریر در آمده است. یافته­های تحقیق بیانگر آن است که این مفسران در دوره ­مورد نظر این تحقیق، از روش­های تفسیری نظیر: تفسیر قرآن به قرآن، تفسیر با روایت، عقل، علم، اشاری، اجتهاد، فقهی، بیانی، ادبی و سبب نزول استفاده نموده­اند.